Vi har ikkje færre enn 4 potetskrellarar i kjøkkenskuffene. I kronologisk rekkefølgje kom dei til heimen vår på dette viset:
- Den eldste: Utan å vere sikker går eg ut frå at denne vart kjøpt inn på Safari-butikken ved Fantoft Studenby like etter at eg flytta heimanfrå. Den er god, men det at også skaftet er i stål, gjer at han er ubehageleg å bruke dersom store mengder poteter eller gulrøter skal skrellast.
- Tupperware-skrellaren: Denne likar eg ikkje. Men det er min kjære sin absolutte favoritt. Grunnen er den same: Den skreller så tynne flak. Eg tykkjer det er ei ulempe, fordi eg då må skrelle fleire gonger på same stad. For meg er det nemleg svært viktig at absolutt alt skal er borte frå det som vert skrella når det er ferdigskrelt. Motargumenetet eg har blitt servert mange gonger er irriterande nok sant: Fordi skrellaren skrellar så tynne flak, vert det meir potet/gulrot att etter skrellinga. Det er dessutan like under skalet at dei fleste vitaminane sit. Irriterande sanningar er vanskelege å argumentere mot utan å bli tåpeleg og barnsleg. Men ok – eg er tåpeleg og barnsleg på dette punket, så her er argumentet: Skrelleresultatet må vere pent! Så det så!
- Den beste: Den beste kombinerer skrelleeigenskapane med den eldste med eit godt, tjukt plastskaft. Dette gjer han god å halde i, og det er uproblematisk å skrelle sjølv dei største mengdene poteter ein kan tenkje seg. Ikkje uventa er dette den skrellaren (bortsett frå Den ubrukelege) som min kjære bruker sjeldnast.
- Den eldste: Utan å vere sikker går eg ut frå at denne vart kjøpt inn på Safari-butikken ved Fantoft Studenby like etter at eg flytta heimanfrå. Den er god, men det at også skaftet er i stål, gjer at han er ubehageleg å bruke dersom store mengder poteter eller gulrøter skal skrellast.
- Tupperware-skrellaren: Denne likar eg ikkje. Men det er min kjære sin absolutte favoritt. Grunnen er den same: Den skreller så tynne flak. Eg tykkjer det er ei ulempe, fordi eg då må skrelle fleire gonger på same stad. For meg er det nemleg svært viktig at absolutt alt skal er borte frå det som vert skrella når det er ferdigskrelt. Motargumenetet eg har blitt servert mange gonger er irriterande nok sant: Fordi skrellaren skrellar så tynne flak, vert det meir potet/gulrot att etter skrellinga. Det er dessutan like under skalet at dei fleste vitaminane sit. Irriterande sanningar er vanskelege å argumentere mot utan å bli tåpeleg og barnsleg. Men ok – eg er tåpeleg og barnsleg på dette punket, så her er argumentet: Skrelleresultatet må vere pent! Så det så!
- Den beste: Den beste kombinerer skrelleeigenskapane med den eldste med eit godt, tjukt plastskaft. Dette gjer han god å halde i, og det er uproblematisk å skrelle sjølv dei største mengdene poteter ein kan tenkje seg. Ikkje uventa er dette den skrellaren (bortsett frå Den ubrukelege) som min kjære bruker sjeldnast.
- Den ubrukelege: Den ubrukelege er ubrukeleg. Det er eg og min kjære heilt samde om. Eg har dessutan i forsøket på å gjere meg kjend med han, skore meg i fingeren på han, og har av den grunn så avgjort lagt Den ubrukelege for hat. Den ubrukelege er i kjøkkenet vårt av ein einaste (men god) grunn: Bror min tykkjer det er den einaste som duger av våre skrellarar. Det er dessutan også bror min som i si tid kjøpte han til oss. Mange kan kan hende undre seg over kvifor bror min skal bestemme delar av innhaldet i våre kjøkkenskuffer, men forklaringa er enkel: Bror min er kokk. Ikkje av yrke og utdanning, men av hobby. Dermed kjem han ofte og kokkelerer på vårt kjøkken, til stor glede for oss. Å la kjøkkenskuffa vår huse Den ubrukelege, vert dermed ikkje eit stort offer i den store samanhengen.
Frå venstre: Den eldste, Den beste, Tupperware-skrellaren og Den ubrukelege
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar